Μια σχισμή στον χρόνο, μια σχισμή στο υλικό του χρόνου, το κορμί. Από εκεί να μπορέσω να κοιτάξω, να εμφανίσω, να ξετινάξω όσο με παίρνουν οι αντοχές της περιέργειας, τα μέσα μιας ζωής έξω. Διάφορες επιφάνειες κολλημένες η μία πάνω στην άλλη. Ένα σκληρό περίβλημα. Άλλοτε να σε αφήνουν να δεις το εσωτερικό, κι άλλοτε να συγκροτούν ένα σκληρό κουκούλι που δε σου αφήνει κανένα περιθώριο. Το σώμα που ενδύεται κοστούμια, σαν πανοπλία, καμιά φορά και μια επιβεβλημένη γυμνότητα για να υπερασπίσει τον ρόλο του, ίσως και την αθωότητά του απέναντι σε καταστάσεις και θέματα που τον ξεπερνούν. Κορμιά που ενσωματώνουν το ημερολόγιο που κρατάει η μνήμη.
Απληστία, λαγνεία, οργή, λαιμαργία, … και τι να είναι άλλο εκτός από φορτισμένες λέξεις που ενσωματώνουν μια δόση αμαρτίας; Την ίδια την ζωή διεκδικούνε, αυτήν την ίδια θέλουνε, αυτήν επιθυμούν να κρατήσουν. Να ποια είναι η αμαρτία μας να προσπα8ουμε με δικά μας μέτρα με οδηγό την αλήθεια, μέσα από την τριβή και τις οσμώσεις να προσαρμόσουμε και να κατακτήσουμε κάτι τόσο πιο πάνω από εμάς, την ίδια την ζωή.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η ανάγκη του να δοκιμάζει όχι μόνον διαφορετικές τεχνικές στη ζωγραφική, αλλά και καινούριες λύσεις στη σύνθεση, πολλές φορές μη αναμενόμενες, κάνουν την Ντίμη Μπιτσάκου ένα πρόσωπο πάντα ανήσυχο, πάντα προς αναζήτηση μακρινών πνευματικών χώρων και ψυχικών καταστάσεων.
Ακριβώς γι αυτό τον λόγο, με μια πρώτη ματιά θα μπορούσε να φανεί ότι όλα βρίσκονται στο σημείο της αμφισβήτισης, της αναποφασιστικότητας, όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ακριβώς αυτή η φαινομενική ανολοκλήρωση των θεμάτων που προσεγγίζει, δίνει την γοητεία και την καινοτομία στη δουλεία της.
Οι διαφορετικές τεχνικές τις οποίες δοκιμάζει έρχονται να συμπληρώσουν και να ορίσουν την αρκετά πολύπλοκη προσωπικότητα και την ίδια στιγμή την τόσο προικισμένη, στης οποίας το μέλλον πιστεύουμε.
Ο πανεπ/μιακός καθηγητής
ζωγραφικής
της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών
Βουκουρεστίου
Gheorghe I. Anghel
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
" Με την συνείδηση ξεφεύγουμε από αυτό που είναι παρόν, παραδινόμαστε όμως στην αναπαράσταση. Με την αναπαράσταση παλινορθώνουμε μέσα στα μύχια του εαυτού μας, την καταναγκαστική στάση του "πρόσωπο με πρόσωπο", στεκόμαστε μπροστά στον εαυτό μας, ακόμα κι όταν κοιτάζουμε απελπισμένα έξω από τον εαυτό μας".
Maurice Blanchot
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Τα παιδικά μου ρούχα με δυσκολεύουν στις κινήσεις μου, κι ας μένουν κάποια. Αυτά έχουν κολλήσει, τα φέρω πάνω μου, από τότε που γεννήθηκα και πιο πριν, είναι αυτά που τώρα μου υπαγορεύουν τα βήματα.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ΕΔΕΜ"
Η Εδέμ, σύνοψη των φαντασιώσεών μας στην εικόνα ενός μεγάλου κήπου, βρίσκεται στο μεγάλο βάθος που προϋπάρχει της αρχής κάθε ιστορίας. Σε εκείνο το σημείο τομής όπου το σώμα ζητάει να βγει από την άσπιλη τελειότητα ενός ανδρόγυνου λόγου, να μοιραστεί στη σάρκα που θα συγκροτήσει το ομοούσιο μιας κοινωνίας προσώπων.
Από καταβολής κόσμου το όραμα μιας ειδυλλιακής αρχής της ανθρωπότητας καλείται να δώσει νόημα στη δραματικότητα της ύπαρξης. Έτσι ο ουρανός ενδύεται τον σκούρο μανδύα της γης και οι πρωτόπλαστοι συνειδητοποιούν τη γυμνότητά τους προσπαθώντας να την καλύψουν με μνήμη και ιστορία, αποτολμώντας γενεαλογίες εκπεσόντων αγγέλων στο αστικό τοπίο.
Η Εδέμ υπενθυμίζει ότι ο παράδεισος δεν είναι εύκολος γιατί ακριβώς είναι επίγειος έχοντας ως καταστατική συνθήκη τη σχάση και τον ξεριζωμό, με τρόπο όμως που να δυναμώνει την προσμονή της επιστροφής στην επιθυμία, γεγονός που δεν σημαίνει παρά την ανάληψη ενός καθήκοντος. Και ο καθένας καλείται να ορίσει το βαθμό δραματικότητας της ύπαρξής του.
Μάνος Περράκης
Διδάκτωρ φιλοσοφίας
του πανεπιστημίου
Humboldt του Βερολίνου
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"Κάτι για την ζωγραφική"
....Μα φυσικά υπήρχαν οι σκέψεις ακόμα και κάποιες λέξεις ,όμως όχι και η συνείδηση της μεταγλώσσας. Τελικά, μπορεί κι αυτή να γίνει προσεγγίσιμη χωρίς να χάνει από το μυστήριο της.
Στηριζόμαστε στην εικόνα, στην όραση, στηριζόμαστε στις λέξεις- έννοιες – σύμβολα κι είναι κι αυτών η παρουσία που φανερώνει την ύπαρξη των πραγμάτων. Ας είναι κάθε φορά η γλώσσα μυστηριωδώς πραγματική και μαγική, γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί και ν΄αναιρεθεί, γιατί κατάλαβα ότι μπορεί και να είναι τελικά επινόηση. Επινόηση όταν κάθε φορά συναλλάσεται ο εσωτερικός με τον εξωτερικό κόσμο, όταν αυτή είναι διαθέσιμη προς το καινούριο, όταν δανείζεται λίγο από την πολυδιάστατη πραγματικότητα.
Και πως μοιάζει τελικά η γραφή με την ανθρώπινη ιστορία!
Αφουγκράζομαι την πολυδιάστατη πραγματικότητα, για να συλλάβω ενορατικά τα αρθρωτά της μέλη. Απ΄ το όλο στα μέρη, και συναντώ με αυτόν τον τρόπο μέσα στον στροβιλισμό των βιωμάτων και την δική μου την ιστορία. Μπορώ να κρύψω μέσα μου ένα σωρό μνήμες και βιωματικές πράξεις. Να βγω με τον αιγύπτιο, για να τον απατήσω με τον έλληνα, να εξαπατηθώ από τα ανοιχτά μάτια της ψυχής ενός βυζαντινού για να πέσω έτσι εύκολο θύμα στην τρεμουλιαστή αγκαλιά ενός βενετσιάνου. Και μετά από πολλούς υποσχόμενους εραστές και οσμώσεις θα θελήσω πολύ έντονα να μιλήσω επιτέλους για την γέννηση, τη δική μου προπάντων. Γιατί έχω αρχίσει χιλιετίες τώρα μια βουτιά από την κορυφή της πυραμίδας στην βάση της, όπου τα πράγματα έχουν διαφορετικές μυρωδιές και το ένστικτο της σάρκας με τραβάει πότε στον πολλαπλασιασμό και πότε στην αφαίρεση έως ότου μπω ξανά μέσα στη γη που με πέταξε.
Και είναι τελικά η ιστορία του σώματος η δική μου , η προσωπική ιστορία. Κι αφού έχω πιάσει τη βάση τότε σίγουρα θα συναντήσω κι εσένα εκεί, όλοι θα συναντηθούμε εκεί. Μεροικοί θα συναντηθούμε και μυστικά. Είμαι λοιπόν κοντά στις εσωτερικές μου φωνές, στις ενσυνείδητες και λιγοστές ανάγκες. Έχω περάσει αυτό το κιβώτιό μου των γεννετικών πληροφοριών, χαϊδεμένων από το περιβάλλον, όχι στο θάνατο αλλά στη γέννηση, όχι στη γέννηση αλλά στη μήτρα και κατά έναν περίεργο τρόπο, εκεί ζω και την ενηλικίωσή μου. Φτάνω στο τώρα για να είμαι και το πριν. Κι εκεί που ζω φοβάμαι ότι πνίγομαι ταυτόχρονα. Θέλω ν΄αναπνεύσω άμεσα. Έχω το κορμί παιδιού και το βλέμμα ενήλικα . Ζω κοντά στα ένστικτά μου, στη διάφανη και αιώνια φθορά του κορμιού μου.
Κι αν θα πρέπει να μιλήσω σ΄ένα παιδί, άπειρο ακόμη στις παγίδες της ανθρώπινης κατάστασης; Ε, τότε θα πρέπει να το πλανέψω, ευτυχώς που η ιστορία της τέχνης προνόησε,όσο παλιά και να είναι,να κρατάει πάντοτε τα λαμπερά φτιασίδια της, χρώματα και σχήματα! Θα βρει κι αυτό τότε μέσω της σύγκρισης και της απατηλής ανακάλυψης, χωρίς όμως να μειώνεται ο ενθουσιασμός, την δική του μερίδα στην ιστορία. Μ΄ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη, άλλωστε εκεί θα πέφτουν από έδω και στο εξής τα βάρη- κυρίως τα άχρηστα – θα χωνέψει σιγά-σιγά την ενηλικίωσή του.
Αν είναι όλα αυτά χρήσιμα;
Ε, είναι που να πάρει!
¨...ich bin du wenn ich, ich bin¨
Paul Celan -----------------------------------------------------------------------------
" Pour mon seul plaisir "
Δρόμος, ένταση ,κίνηση, σώματα. Η χαρά ή μήπως o πόνος; Εντιμότητα. Θυμάμαι πρόσωπα, η φευγαλέα νοσταλγία, εγώ, ο χρόνος, ο χώρος, ο τόπος, το σχήμα. Ο χρόνος σαν προέκταση στο παρελθόν ή στο μέλλον. Η ανάμνηση τί χρώμα έχει; Τί γίνεται η μνήμη όταν αυτονομείται, Όταν ζητάει θεατές; Τί γίνεται όταν το χθες μεταπηδά στο μέλλον, όταν ζητάει αιωνιότητα;
Η γραμμή ,το χρώμα, το χρώμα, το χρώμα...Υλικά όχι πάντα συμβατικά, ξύλο, μέταλλο, χώμα, ξένα κομμάτια που προσαρτώνται σαν την αναπάντεχη εκδοχή, ερμηνεία της μνήμης, σαν μια προσπάθεια για λύση. Εγώ, οι άλλοι, η απόσταση, κι έπειτα πάλι μαζί. Η χαρά κι ο πόνος μαζί. Προσπαθώ να πραγματώσω την εικόνα μέσα από την μνήμη μιας φόρμας.
Μνήμη, μνήμη, μνήμη...Ελευθερία, νοσταλγία, πόνος, επιθυμία, κέφι για ζωή...αυτή τα έχει όλα.
Η ανθρώπινη φιγούρα και οι αυτοβιογραφικές μου αναφορές με προκαλούν, είναι το πρόσχημα για να εικονοποιήσω την σκέψη, τα συναισθήματα και την μνήμη σε ελεύθερες συνθέσεις. Η διήγηση και η έκφραση μέσω συμβόλων ζουν μαζί. Ο διφορούμενος λόγος, ίσως μια κρυφή ειρωνεία, το καλό και το κακό μαζί, η γοητεία και η πίκρα το ίδιο μαζί.
Για την έκφραση κι αν πρόκειται για την ζωγραφική, αισθάνομαι ότι υπάρχουν αρκετές παραλλαγές, όμως την ίδια στιγμή αυτές θα πρέπει να είναι και προσωπικές και έξυπνες. Άρα όχι και τόσες.
